Als ik een schrijfworkshop begin met de misconceptie 'iedereen kan schrijven' & dat vervolg met 'maar niet iedereen kan *goed* schrijven' (en dat ik hen ga helpen beter te leren schrijven); is dat handig of stuit dat mensen tegen de borst?
Context: het is een workshop waarin ik wetenschappers...
Nee, dat is denk ik wel correct gevat! 😁
Het klopt ook wel. Want op de basisschool en middelbare school leer je enigszins om goed te schrijven (mbv grammatica, spelling en stijlregels).
Maar op de vervolgopleiding gaat het toch vaak over de inhoud. Niet: hoe schrijf ik een leesbare publicatie?
En al helemaal niet over: hoe vertaal ik die wetenschappelijke publicatie naar een tekst die leesbaar & te begrijpen is voor mensen buiten mijn vakgebied? (daar is de workshop dus voor)
Heel goed.
Ik ben academisch geschoold, maar de meeste wetenschappelijke artikelen zijn toch gans onmogelijk door te komen?! Waarom doen 'we' dit als wetenschappers of onderzoekers elkaar eigenlijk aan? 😭
Misschien omdat veel wetenschappers helemaal niet zo'n behoefte hebben om daadwerkelijk te worden gelezen, zolang ze met hun publicaties maar punten voor hun carrière scoren?
"Als ik lekker lange zinnen maak, met veel bijzinnen, en het liefst ook nog een tangconstructie erin - zoals deze - kom ik intelligenter over bij mijn collega's, en dat is goed."
Ik zal me altijd een verhaal van Niek Lopes Cardozo herinneren. Die vertelde dat hij, nadat hij de Fusion Road Show had ontwikkeld, een paar simpele dingen daaruit ook in voordrachten op congressen ging gebruiken. Zoals beginnen met het resultaat. Dat bleken de toehoorders erg fijn te vinden.
Niek kon (en kan) dat als geen ander. Veel van geleerd. En met die omgekeerde volgorde hoef je echt niet je hele clou weg te geven; sterker nog, een spanningsboog werkt in presentaties (en tekst) heerlijk. "Maar hoe zit het nou met dat ene ding wat je aan het begin vertelde?"
